My Friend Lorena/Moja Przyjaciolka Lorena

May 12, 2009

My Friend Lorena

On May 5th, 2009 my friend Lorena passed away from cancer and complications.  I met her a year and a half ago and we became instant friends.  She had a talent to love and befriend everyone she met.  We talked and cooked and served together in the church.  She loved the primary children that we taught.  She was so full of love and faith.  Through all her trails she trusted Heavenly Father, and now she is in with Him.

I miss Lorena.  I still can't believe that she is gone.  I'm the kind of person who does not get sad during goodbyes because it doesn't hit me 'till a while later, when I'm alone.  The pain is not immediate, it takes time; a week or two.  I was just sitting and contemplating the fact that I will never come to Lorena's house again and cook and eat and visit with her.  I will never teach sunbeams with her again. I will never chat with her in the hall of our church.  This has been making me really sad.   She really has passed on...

For comfort I try to remember the funeral.  She seemed so close, so ready to wake up any  minute, because she was there.  She didn't seem dead at all, just in a different sphere.  I know she lives and I will see her again.  The spirit was so close in testifying this to me during the funeral.   I know that my Redeemer lives and because of Him, Lorena lives, and I will live through the eternities. 

Sylwia


12 Maj 2009

Moja Przyjaciolka Lorena

Piatego Maja 2009, moja przyjaciolka Lorena umarla, od choroby raka i od komplikacji.  Ja spotkalam ja poltora roku temu i odrazu bylysmy przyjaciolkami.  Ona miala talent wszytkich ludzi kochac i zaprzyjazniac.  Lubilsmy razem romawiac, gotowac, i sluzyc w naszym kosciele.  Ona bardzo kochala wszytkie dzieci ktore razem uczylysmy w kosciele.  Ona miala w sobie bardzo duzo milosci i wiary.  Choc Lorena miala ciezkie zycie, ona zawsze ufala Bogu, i teraz ona jest z Nim.

Ja tesknie za Lorena.  Trudno mi jest wyobrazic ze jej nie ma.  Ja nigdy nie jestem smutna odrazu jak z kims sie zegnam.  Bo ja nie czuje sie samotna odrazu. Bol mi zajmuje czas, tydzien lub dwa, i dopiero potem jestem smutna jak przyjaciela niema.  Dzisiaj wieczorem ja siedzialam i myslam o tym ze ja juz nigdy nie pojde do Loreny domu gotowac, jesc, i aby rozmawiac z nia.  Nigdy juz razem nie bedziemy uczyc dzieci w naszym kosciele.  Nigdy tez nie bedziemy w sali koscielnej rozmawiac.  Z tego powodu jest mi bardzo smutno.  Ona naprawde umarla...

Aby sie pocieszyc, mysle of jej pogrzebie. Czulam ze ona byla bardzo blisko nas, wydawalo mi sie ze ona sie obudzi, bo Lorena z nami byla.  Nie czulam ze ona umarla, ale ze ona poprostu jest w innej sferze.  Ja wiem ze ona zyje i ze sie znowu spotkamy.  Duch Swiety dal mi mocne swiadectwo tego podczas pogrzebu.  Ja wiem ze moj Zbawiciel zyje, i ze przez Niego takrze Lorena zyje, i ja tez bede zyla na wiecznosc. 

Sylwia